شهاب

درست هجده سال پیش زمانی که شب کم کم رنگ می­بازد و آفتاب هم رویِ طلوع کردن ندارد؛ همان ساعاتی که هوا سرد و گَس است و سرمایش تا مغزِ استخوان آدم نفوذ می­کند و سکوت در خیابان ها فریاد می­زند، در جغرافیایِ کوچکی به نامِ شیراز، محکوم شدم که زمینی باشم!

خیلی از ما زمینی ها فکر می­کنیم محکوم به زندان شده ایم؛ زندانی که سال ها پیش مادرمان،حوا، برایمان دست و پا کرده! زندانی که به روزمرگیش عادت کرده ایم. صبح­هایمان پُر شده از اراجیفِ مثبت اندیشیِ گوینده رادیو، از حرف هایِ سیاسی- فلسفیِ راننده تاکسی، از استرسِ دیر نرسیدن ها!

ظهرهایمان لبریز از جان کندن ها، از به این در و آن در زدن در این اداراتِ کوفتی، از مشروحِ اخبارِ ساعت 14.

عصرهایمان بویِ خستگی می­دهد، بویِ در به دری، بویِ احوال پرسی هایِ مجازی. شب که می­شود اما، مبهوتِ ردِ دود، در این فکر که روزِ بدی داشتم، فردایِ خوبی خواهم داشت... غافل از اینکه فردا هم، امروزِ دیگریست!

این همه آسمان ریسمان بافتم که بگویم شاید این دنیا زندان نیست! برایمان "زندان" تعریفش کرده اند.آنقدر در روزمرگی هایِ این زندان غرق شدیم که یادمان رفته در این مدتِ کوتاهِ محکومیتِ زمینی، آمده ایم در حدِ توان "کاری" بکنیم!

مثلِ شهاب که لحظه ای می­آید، می­درخشد و می­رود. خیلی از ما زمینی ها "درخشش" را فراموش کرده ایم؛ می­آییم و می­رویم!

هجده سال پیش آمدم

در پیِ درخشش هستم

امیدوارم درخشان بروم