من

درست یادم نیست اما شاید شش یا هفت سال پیش بود که من اولین زنگِ انشایِ رسمی ام را تجربه کردم؛ خدا خدا می­کردم که معلممان آخرِ موضوع هایی که پایِ تخته می­نویسد یک موضوعِ آزاد هم اضافه کند. تا بتوانم فارغ از آن موضوعات کلیشه ای، هرچه دلم می­خواهد بنویسم. که خدا را شکر این اتفاق افتاد!

حالا ساعت ها از آن ساعتِ انشا گذشته تنها چیزی که به یاد دارم، عنوانِ آن است! اسمش را گذاشته بودم "من".

در این شش یا هفت سال خیلی دنبال خودم گشتم؛ در پیِ "من" بودم! پا به پایش دویدم، سایه به سایه تعقیب کردم اما هیچگاه به "من" نرسیدم. گاهی آنقدر دستانم را کشیدم که لااقل بتوانم با نوکِ انگشتانم لمسش کنم؛ اما، باز هم نمی­شد!

در این تعقیب  گریزِ چند ساله گاهی سرِ نبشِ کوچه­یِ زندگی گُمش می­کردم؛ گاهی پشت چراغ قرمز هایِ جامعه از او جا می­ماندم. گاهی در پیاده رویِ شلوغِ آدم ها، می­دیدمش. اما دستم از او کوتاه بود! گاهی آنقدر خسته می­شدم که به دیوار آدم هایِ دیگر تکیه می­کردم.

از حق نگذریم در این تعقیب و گریز، چیز هایِ زیادی یاد گرفتم، تجربه هایِ زیادی کردم. بعضی وقت ها که نزدیکِ "من" بودم بخش هایی از او را دیدم، بهتر شناختمش. اما کِی این تعقیب و گریزِ لعنتی به پایان می­رسد، فقط خدا می­داند!

من فقط می دانم...چند قدم مانده به "من".